Lost And Searching: Ady's box becoming reality

Onlangs schreef ik over mijn favoriete geschenkdozen. Ik schrijf omdat ik dat graag doe en omdat ik sommige dingen met de wereld wil delen en wie weet af en toe iemand eens op een goed idee breng, om niet te zeggen ‘inspireer’. Dat klinkt zo belangrijk en zo belangrijk vind ik mijn schrijven niet, toch niet voor de buitenwereld, wel voor mezelf.

Mijn hart maakt een sprongetje als mensen mij aanspreken en ik soms hoor dat wat ik schrijf wel degelijk gelezen wordt en sommige mensen zelfs leuk vinden om te lezen. Ik kan mij inbeelden hoe echte schrijvers zich moeten voelen wanneer hun werk gelezen en zelfs gekocht wordt. Wie weet… ooit, als ik genoeg geleefd en meegemaakt heb…

Ik heb me voorgenomen om naar mijn moeder te luisteren. Niet dat ik zo’n rebelse dochter ben, maar in de ander zin van het woord: luisteren naar haar verhalen. Mijn en haar leven verschillen 300%. Zij, een meisje op het Roemeense platteland in de jaren ´60 - ´70, hard werken, niet kunnen studeren, jong getrouwd, jonge moeder, een leven lang in het teken staan van anderen ,… en dan heb je mij. Haar gevoeligheid en kuismanie heb ik geërfd, verder is ons leven niet te vergelijken. De erfenis is weliswaar ietsje groter dan dat, maar beseffen dat je op je moeder lijkt, is in vele gevallen niet iets dat als positief gezien wordt. Ik ben daar wel trots op, want mama is een bewonderenswaardige vrouw. Ze ziet enkel het goeie in de mensen, is positiever dan ooit tevoren en een echte vechter. Dit bericht blijkt andere vormen aan te nemen dan oorspronkelijk bedoeld – het lijkt meer op een ode aan de mama.

Door naar haar te luisteren, zal ik haar beter begrijpen en zal ik meer leren over mijn roots en hoe mijn leven er anders misschien had uitgezien als papa niet in België beland was. Ik heb me dus voorgenomen om te luisteren en te schrijven. Mama’s verhaal wil ik vastleggen. Voor haar en mezelf en eender wie nieuwsgierig zou zijn.

Ik had het dus over dozen.
12 december, 1985. Ady meets world. Dat vier ik graag, nog steeds ja. En liefst met veel mensen om me heen. Ergens in de geschiedenis heeft iemand de verjaardagscadeaus ingevoerd. Ik vraag me af waarom. Een topic om eens over te lezen. Ik weet namelijk graag dingen, hoe nutteloos ze ook mogen lijken.

Cadeautjes komen vaak in dozen. Schattige roze met bloemetjes op en binnenin een uitnodiging voor avontuur. Of foto’s, herinneringen, nog zo’n topper. Buddha die vanaf heden over mijn innerlijke rust waakt. Ik mag mij gelukkig prijzen! Mijn vrienden kennen mij.

Als kers op de taart was mijn persoonlijke “Ady’s Box”, met binnenin exact de zaken die ik erin zou stoppen, mocht ik ooit een geschenkdozenconcept opstarten. Lectuur met hoofdletter L: mijn favo-auteur + Italian food & wine en creamateriaal om het kind in mij bezig te houden.