Mijn eerste reis over de grote plas, was er eentje met gevolgen...
Aruba heeft me diep geraakt. Niet alleen met zijn paradijselijk witte stranden, maar door het gevoel dat het mij gaf tijdens mijn bezoek heeft het iets in me losgemaakt. Iets dat al langer aan het broeden was, is eindelijk uitgekomen. Als een kip, was ik al een tijdje aan het broeden op een plan, een idee, een droom, om ooit België voor een tijd te verlaten en de wijde wereld in te trekken.
Eerlijkheid gebied me te zeggen dat mijn oorspronkelijk plan niet zo extreem was. Ik had mezelf voorgenomen om op relatief korte termijn voor een tijdje (+/- 6 maanden) naar Italië te trekken. Ik was verschillende steden tegen elkaar aan het afwegen, in mijn hoofd en in mijn hart. Ik had een lichte voorkeur voor Bologna - the food capital of Europe - maar Rome bleef mijn nieuwsgierigheid prikkelen na het gemiste bezoek tijdens mijn vorige verjaardag (zie blogpost over Milaan).
Hoedanook, na mijn emotioneel afscheid van mijn vriendinnetjes op Aruba, heb ik 23u in New York vastgezeten voor mijn aansluiting naar Zaventem. Wat doet een mens met 23u 'vrije tijd' behalve wachten...? En het antwoord is: nadenken. Een gevaarlijk antwoord.
Ik dacht na over wat ik de voorbije 4 jaren op toeristisch gebied al heb mogen ontdekken, over mijn intense kennismaking met New York en over mijn turbulente verblijf op Aruba. Ik zat er namelijk in een emotionele rollercoaster. De oorzaak diende vooral gezocht te worden in het boek dat ik aan het lezen was "One Day" van David Nicholls. Ik zat gewoon mee in het verhaal; ik voelde de euforie van mijn personages, maar ook hun frustraties en soms ook hun verdriet. Ik heb me soms een borrel moeten nemen om mij over het boek te zetten.
Er waren vele momenten waarop ik mij intens gelukkig voelde door het zien van een zonsondergang, het volgen van de vlucht van een vogel hoog in de lucht, het kijken naar de golven die tegen de rotsen stuksloegen, door mijn blik te fixeren op de horizon tijdens een zeiltocht... Ik wilde dat gevoel heel graag behouden. Maar elke keer dat de realiteit insloeg en ik mij realiseerde hoe dichtbij mijn vertrek naar huis wel niet kwam, maakte mijn gevoel een diepe duik op die achtbaan.
Ik ervaarde een kleine fractie van dit gevoel elke keer dat ik alleen op reis ging. Aangezien ik nooit zo ver van huis was, was de impact echter nooit zo groot. Terugkeren naar huis was dan ook niet zo'n drama.
Plichtsbewust en denkend aan mijn verantwoordelijkheden en de mensen thuis, ben ik mooi het vliegtuig op gestapt. Elke stap dichter naar België voelde alsof mijn keel dichter en dichter genepen werd. Ik ging aan de ketens der routine niet ontsnappen.
In de wagen deed ik het reisverhaal aan m'n ouders met een brok in de keel. Ik eindigde met een diepe zucht, die diep uit het hart kwam. Zoals sommigen over een verloren liefde kunnen treuren, zo treurde mijn hart over een verloren avontuur.
Gelukkig heb ik een wijze papa. Ken je het gezegde "it takes one, to know one" of " de appel valt niet ver van de boom" ? Papa begreep mij meteen. Ik moet die reismicrobe toch van iemand geërfd hebben?!
En hij trok mij over de schreef...
Hij zei: GA!
Dus IK GA! ADY GAAT DE WERELD ONTDEKKEN! 1 JAAR - 3 CONTINENTEN
Ik heb zo'n onstilbare drang om de wereld te zien, om nieuwe mensen te ontmoeten, om nieuwe smaken te proeven, om nieuwe klimaten te voelen,...als het maar nieuw en anders is dan wat ik al ken.
Negen weken geleden postte ik onderstaande foto op Instagram, alsof ik een voorgevoel had...
Labels: bucketlist, Life, Travel
