We stellen vaak zaken uit, omdat we dat ooit wel eens zullen doen. Dat kan perfect voor banale zaken, ik betrap mezelf daar ook op. Maar wat als we het hebben over de belangrijke dingen des levens? Dan lijkt me dat niet zo'n goed idee. Stel u voor dat van uitstel afstel komt, niet omdat we dat zelf zo beslissen, maar omdat we geen andere keuze hebben. De tijd is voorbijgevlogen en heeft alles zodanig veranderd, dat wat we ons ooit voorgenomen hebben niet meer tot uitvoering kunnen brengen. Dat brengt bij mij één ding teweeg: SPIJT
Als er iets is in mijn leven wat ik niet wil voelen, dan is het dit wel. Het leven geeft ons kansen, meerdere kansen, soms onder het mom van 'toeval'. Het is dan aan ons om deze kansen te grijpen. Voor je het weet is het moment voorbij en is er geen weg terug. Spijt van iets dat je niet gedaan hebt, is de ergste spijt van allemaal.
Ik moet de waarheid onder ogen zien en toegeven dat ik spijt heb. Spijt dat ik de kansen niet gegrepen heb, die mij gegeven werden voor tijd met dierbaren. Er staat een vervaldatum op elk mensenleven, die beschreven staat in onzichtbare inkt. Vaak zien we die maar pas wanneer deze gegrift staat op een stomme steen.
Een steen, een plaats en herinneringen. Dat is het enige dat er van een mensenleven overblijft.
Gelukkig wordt de mens na het sterven onsterfelijk in ieders hoofd en hart en leeft die in ons verder. De tijd staat even stil, maar neemt nadien alweer vaart en doet ons soms vergeten om stil te staan.
Vandaag sta ik stil en heb ik spijt. Spijt dat ik mijn oma niet meer gezien of gesproken heb, wanneer ik daar de kans nog voor had. Ik had haar willen vragen waar zij spijt van heeft. Niet van wat ze gedaan heeft, maar van wat ze gemist heeft. Oude mensen zijn wijs, ik had van haar nog kunnen leren.
Mamaie, iarta-ma ca nu am fost o nepoate mai buna pentru tine. Imi pare rau, dar o data si o data o sa ne reunim, si nu o sa mai fie distanta mare intre noi.