Heel gek wat een plek met je kan doen. Ik weet niet of het Aruba zelf is of de mensen die ik op Aruba ken of misschien wel een combinatie, maar het voelt wel een beetje als 'thuiskomen'. Na elke reis baal ik om te vertrekken; ik wil namelijk nooit naar huis! Misschien is het net omdat ik niet écht naar huis ga (België), maar weer terug naar de plek die al dit (de wereldreis) teweeg heeft gebracht.
Ik ben dus blij om terug te zijn en ik werd heel warm onthaald door iedereen die ik zondag weerzien heb. Het leuke was ook dat op dezelfde dag als ik, een vriendinnetje uit België, Liesje kwam bezoeken. We zitten hier dus momenteen gezellig met z'n drietjes. We hebben die avond dan maar bestempeld als 'welcome & welcome home' party. Het werd een heel speciale en leuke avond!
Maandag ben ik mezelf bij mijn toekomstige werkgever gaan aanmelden voor extra info en uitleg over de werking van de zaak. Een topic dat maar niet werd aangehaald en waar ik expliciet nog naar gevraagd had, was mijn salaris. Niet onbelangrijk lijkt me...
"Dat bespreken we morgen wel, we zullen eerst zien wat je er van vindt en hoe je het ervan af brengt"
Tegen valavond ben ik er eindelijk aan toe gekomen om de Hooiberg te beklimmen, iets wat ik al lange tijd wilde doen! De Hooiberg is, zoals de naam het zegt, een bergje met circa 650 treden, die je een panoramisch zicht over het eiland biedt. Het uitzicht over het eiland is niet zo bijzonder, maar de zonsondergang en het kleurenspel met de omringende cactussen is wel prachtig!
Stoer als ik was, had ik bijna met onze buurjongen bijna gewed dat ik er lopend op zou geraken. "Ik doe namelijk heel veel trapjes op de stairmaster in de gym" Gelukkig heb ik dat nét niet gedaan. Bij deze bevstig ik dat de stairmaster en échte trappen, 2 compleet verschillende dingen zijn! Ik was nog maar halfweg en m'n tong hing bijna tot op de grond en ik kreeg geen woord leer gezegd!
De beeldjes die ik bovenop heb kunnen maken zijn wel de moeite waard, vind ik zelf:
Naar goede traditie, hebben we voor onze avondmaaltijd weer eens kokosnoten uit de palmbomen in de tuin geklopt. Of beter, onze bezoeker heeft zich mogen uitleven :)
Tessa heeft dat geweldig gedaan!
's Avonds zou ik voor de eerste maal een '080-avond' beleven en dan nog eens bij wijze van afscheid van onze buurjongens, die weer naar Nederland vertrekken. Ik was "mijn kas aan't opfretten" want ik moest om 8.30u beginnen werken. Verslagen, omdat de verantwoordelijke ik de strijd gewonnen had, kroop ik op tijd in bed. Van deze beslissing had ik de volgende dag veel spijt.
Ik kom namelijk aan mijn strandhutje aan en om het half uur kwamen er collega's bij, allemaal 'verkopers'. De baas was nergens te zien tot in de vroege namiddag. Daar zat ik dan, niet wetende wat mij de 'hard selling' ging opbrengen. De collega's vochten namelijk een beetje voor de klanten, want de meeste werkten op commissie. Leuk als je daar met z'n vieren staat (normaal zelfs met eentje meer!), als gieren te azen op een prooi. Ik had mij iets gans anders en meer relaxers voorgesteld. Maar goed, ik heb tot 's middags m'n best gedaan, tot ik de baas gesproken had. De moed zakte me helemaal in de schoenen. Voor een volle werkdag zou ik slechts $25 ontvangen. Wablieft?! Dat verdien ik bijna voor 1 uurtje geoepsles in de fitness! De frustratie steeg naar m'n hoofd:
1. Omdat ik de dag voordien niet langer had aangedrongen om het salaris te kennen. Dan had ik meteen al 'salut en de kost' gezegd.
2. Omdat ik mij rot gevoeld had om een afscheidsfeestje te missen. Had ik geweten waarvoor ik dat laten staan had, dan had ik wel gerust 'helemaal brak' op m'n werk gestaan. Dan had ik er misschien nog plezier aan gehad! :D
Ik heb dus nog voor einde van de werkdag ontslag genomen.
Laat dit dus een wijze les voor mezelf geweest zijn: vraag alles op voorhand en laat je niets wijsmaken
En nu ga'k me klaarmaken om de frustraties helemaal uit m'n lijf te bannen in de spinningles! 💪🏼
Labels: Aruba, Hotspots, work
