Lost And Searching: Curacao - afsluiter van formaat

Het plan was oorspronkelijk om gewoon wat te chillen op een strand aan Sint Willibrordus - waar er ook gekite wordt en waar we dag konden zeggen tegen enkele van onze nieuwe vrienden.

Frigobox'ke weer gevuld - de Nederlanders vinden het woord 'frigobox' zó grappig - bikini'ke aan, nieuw duikmasker en snorkel gekocht, goei humeur mee en gaan! Wij maar stressen dat we enkele minuten te laat gingen komen. De boot ging misschien al vertrokken zijn...

Na wat ronddobberen meerden we aan Barbara Beach aan en daar hebben we de toeristen een serieus schouwspel bezorgd! Loeiharde muziek Tomorrowland meets Antiliaanse Feesten stijl, dansende mensen, zotten die vanop het dak van de speedboat het water in duiken en onder water dan vanalles verliezen. Je kent dat wel. [als iemand een gouden haarband en een roze/groene broche ooit op de bodem van de zee vindt; it's mine en ik kan u Titanicstyle een heel goei verhaal rond het juweel vertellen, maar wacht niet tot ik helemaal oud en rimpelig ben aub]

Enkele uren, een bult op m'n hoofd, een snee in m'n voet, een zwemwedstrijd en vele drankjes later was het tijd om weer de haven binnen te varen. 'T was weer de moeite geweest en we hebben weeral nieuwe mensen leren kennen, waaromder 2 Venezuelaanse meiden die geen woord Engels spraken. Ik heb m'n beste Spaans weer eens mogen boven halen. Wie weet wat ik allemaal aan het verkondigen ben geweest, maar met een paar drankjes op spreek je namelijk elke taal ter wereld, dat weet iedereen.

Dit was het begin van onze eerste en enige feestavond op het eiland. Onze laatste dag hebben we hiermee opgeofferd. We wilden namelijk nog eens wat qualitytime met het huis en het zwembad doorbrengen voor we vertrokken, logisch he. We gaan dat missen ;)

Laatste avond. Vertrekken zonder afscheid van vrienden te nemen is a no-can-do, dus zijn we toch nog de bewoonde wereld ingetrokken voor een vruchtensapje en een icetea - meer konden we nog steeds niet aan.

Thuis kan je je niet voorstellen dat je aan het tankstation zomaar praatjes begint te maken met de mensen in de wachtrij (hier moet je eerst betalen aan een loket en dan kan je pas tanken). Nederlanders zijn echt wel verzot op het Vlaams, ze vinden dat zó leuk klinken. Dan krijg je dus ook meteen conversaties als je je mond opentrekt en er staan Nederlanders in de buurt. Ik merkte nogmaals hoe klein de wereld wel niet is, toen ik op het einde van het gesprek met Mr. X en Mr. Y tot de conclusie kwam dat ze mijn vrienden op het eiland kenden. "Hé jij bent Belg, ik heb ook Belgische vrienden" "Ah, maar ik ook hier op het eiland" "Hoe heten ze dan?" "Thierry & Marleen" "Ah die kennen wij ook!" Waren we niet van plan om naar huis te gaan, dan had dit weer een grappige avond kunnen worden.

Even later zaten we weer zoals enkele avond geleden op de stoep aan de 'nachtwinkel' melk te drinken en koekjes te eten. Absurd, I know, maar daar had ik nu eenmaal zin in! 'T was er een gezellige boel: vele locals, muziek, dansende mensen, biertjes of ander straf spul en dan wij met onze melk en koekjes.