Lost And Searching: Curacao - na ontspanning volgt inspanning

Ik moest mijn BBB-routines dringend nog eens oefenen om de vlotheid waarmee ik les begon te geven niet te verliezen. En eerlijk gezegd moest ik mijn BBB-spieren zelf ook nog eens dringend trainen of ik zou mezelf een beetje voor schut zetten tijdens mijn volgende les. Ik had meteen aan een BBB-deelnemer gevonden: ons waterratje!

We hebben een deal gesloten: ik zwem mee 1km per dag, als Jules mijn BBB-oefeningen mee doet. Uitzondering: de dagen waarop we al andere zware fysieke inspanningen moeten leveren, mogen we skippen. Wat zware fysieke inspanningen zijn, is natuurlijk subjectief, maar daarin zullen we het eens moeten zijn of er wordt niet 'geskipt'!

Gisteren - vrijdag - was zo'n dag van zware fysieke inspanning. We zouden vroeg opstaan en naar het Christoffelpark rijden om de Christoffelberg te beklimmen. Het is een eindje rijden, een goed uur, én omdat het hier snikheet wordt op en na de middag, moet je de klim 's ochtends doen.

Om 11u komen we toe aan de inkombalie van het park. Na 11u mag er niemand meer aan de klim beginnen, maar we mochten nog nét gaan al was het wel heel nipt zei de dame die het beter wist. Ze gaf ons instructies waar we onze auto moesten parkeren en vanwaar we de klim moesten inzetten. Die instructies waren dus allesbehalve duidelijk, want opeens, na een eindje rijden op zoek naar 'de eerste straat links, kwamen we bijna in Westpunt uit, aan het einde van het eiland. We zagen de zee al...we waren het park al helemaal uitgereden.

Wat gevloek later, reden we het park binnen. Regelmatig remmen om geen hagedissen plat te rijden, was de boodschap. We stopten aan enkele viewpoints, het landschap was waanzinnig mooi! In de verte zagen we ook de mastodont die wij gingen beklimmen. Als je een beetje meegerekend hebt, na alle oponthoud, was het intussen al volop middag. Middagzon.

Eigenlijk mochten we de klim niet meer inzetten, te laat... Maar wij domme toeristen weten het toch altijd beter, niet? Och, al die regels...wij kunnen dat ommes! Uhu...we konden het wel, maar de manier waarop we boven aangekomen waren, was medisch niet zo verantwoord denk ik. Hartslag 200 per uur, helemaal overkookt door de zon op onze bol, maar opgeven deden we niet!

Na een eenvoudige picknick bovenop de berg, was het tijd om de afdaling in te zetten. Het park sloot namelijk om 15.30u en tegen die tijd moesten we uit het park zijn. Ik zou niet weten hoe men weet of er zich al dan niet nog mensen IN het park bevinden. Ik wou wel niet opgesloten worden...dus let's go!

Moe, maar voldaan legden we dezelfde weg weer af neerwaarts. Dat ging nét iets makkelijker dan opwaarts. Een vermoeid lichaam, maar een heldere geest. Dat doet rare dingen met een mens. Ik kreeg opeens een inzicht, iets wat ik al neerdalend in mijn notities moest opnemen om niet te vergeten. Het inzicht was me te belangrijk daarvoor.

De afdaling gebeurde in stilte. Het was dus ik en mijn gedachten die samen afdaalden. Na een hele afstand neerwaarts begon elke stap die ik zette een automatisme te worden en dan namen de gedachten het over. Het afdalen werkte relaxerend, hoewel het toch inspannend was. Ik begon over het leven te reflecteren. Het leven is als die afd(w)aling. Elke stap die ik zet moet een berekende stap zijn. Je kan verschillende paden kiezen, de een al wat safer of avontuurlijker dan de andere. Als je voor het avontuur kiest - wat ik natuurlijk deed - moet je op je stappen letten. Belangrijk is dat je niet aarzelt! Eens je een stap gaat zetten, zet die dan met overtuiging want enkel zo kom je stevig neer. Bij elke kleine aarzeling kan de grond onder je voeten wegzakken. In gedachten moet je de volgende stap ook al weten, alleen zo blijf je in beweging. Echter, soms stilstaan en terugkijken naar de weg die je al afgelegd hebt, kan je alleen maar meer energie en doorzettingskracht geven. Evengoed stilstaan en nadenken over de nog af te leggen weg, kan vruchten afwerpen. Iemand die enkel en alleen maar in beweging is, kan soms zo ver zijn afgedwaald dat als ie dan toch de moeite neemt om terug te kijken, de moed niet meer heeft om te herbeginnen. Afdwalen, ja dwalen, dat doe ik ook regelmatig, maar niet te lang en niet te ver. Ik wil me namelijk niet verliezen.

Na inspanning volgde ontspanning. Dat hebben we kunnen vinden door weer richting Westpunt te rijden en neer te strijken op een heel idyllisch, amper bevolkt strandje. De enige aanwezigen waren een gezin met kinderen die aan het snorkelen waren en enkele vissers die hun vangst aan het kuisen waren en klaar voor verkoop aan het maken.

Voor we vertrokken, wou ik nog een een praatje maken met de vissers. Ik wilde weten wat voor vis men er zoal vangt. Vanalles, inclusief tonijn! Bij dat laatste begon ik al te watertanden. 5 minuten later reden we weg met 2kg tonijn in onze koffer. Oh wat ging dat een heerlijke avondmaal worden!