Dit is het leuke als mensen jou beginnen te kennen, weten waarvoor je staat en wat jou plezier doet! De meesten weten dat er bij mij een (ietstiepietsie) klein hoekje af is en dat ik graag avontuurlijke en/of gekke dingen doe. Zo kreeg ik dan ook de vraag of ik niet mee ging "abseilen" van een brug in Willemstad. Dat zou écht iets voor mij zijn, zei men mij. Zonder echt goed te weten wat abseilen zelfs is, zei ik volmondig "JA!"
Here goes...
Zaterdagmiddag, we staan allemaal klaar onder de brug, krijgen een harnas aan, handschoenen en een kleine instructietalk. De instructeur zei ons nog: "het is normaal dat je een krop in de keel voelt; als je dat niet hebt, kom me dat maar even zeggen, want dat zijn de gevaarlijke mensen, daar heb ik schrik van!"
Ik analyseerde alle gevoelens die op dat moment door me heen gingen en constateerde dat de "krop" er niet toe behoorde. Geen enkele angstige emotie tout court. Ik keek maar eventjes naar de grond, een beetje uit ongemak. Is het dan niet normaal dat ik een beetje zenuwachtig zou zijn, zelfs maar een heel klein beetje? En toen dacht ik terug aan het skydiven. Hoewel dat op de schaal van "indebroekdoen" een vele grotere score zou krijgen, had ik toen ook geen angst gevoeld; pas als de deur van het vliegtuig open ging en ik er hing te bengelen aan mijn instructeur. Na deze vergelijking in mijn hoofd gemaakt te hebben en na de bewustwording dat het "abseilen" heel veilig is en dat je de ganse tijd 'vast hangt', zonder vrije val...wel dan ging het zeker niet meer lukken om een krop in de keel te veinzen. Het enthousiasme steeg alleen maar!
We klommen de brug omhoog, staken de drukke baan over, daalden door een koker naar de buik van de brug - waar het sniksnikheet was wegens het ontbreken van elke vorm van verluchting! Na enkele meters stopte de instructeur voor een rond deurtje in de brug. Dat 'deurtje' was niet veel groter dan een raampje. Hoe in godsnaam gingen wij daar uit moeten kruipen?! Alleszins niet elegant.
Belangrijk. De rem. Én de uitleg hoe we ondersteboven moesten hangen en hoe weer terug in oorspronkelijke positie te geraken. Oortjes werden gespitst.
"Wie gaat er eerst?"
Eén van de meisjes die mee was, had deze activiteit op haar "Curacao'se bucketlist" staan, dus ik veronderstelde dat de eer haar zou toebekomen. Tot mijn grote geluk "stond ze er niet voor te springen" en ik gelukkig wél. "Yesss!", dacht ik bij mezelf!
Voor je kon hangen te bengelen, moest je de voeten op een smalle richel plaatsen en je tot in horizontale positie laten zakken. Op commando van de instructeur, moest je de voeten loslaten om te kunnen zwieren. Dát was een spannend moment! Hét moment van de kick eigenlijk, want wat als ik de rem nu toch niet stevig vast had en ik naar beneden zou zakken? Alles verliep vlot, ik was in no time beneden. Onderweg was ik soms heel even blijven hangen om het uitzicht in me op te nemen. Omdat ik zo gefocust was op de rem en omdat ik toch een beetje adrenaline opzocht en de rem soms wat langer liet varen om snelheid te maken, was ik vergeten dat er een optie was om ondersteboven af te dalen. DAMN!!
Mijn geluk kon niet op wanneer er door de walkietalkie de woorden "iemand een tweede ronde?" klonken! Oooow yeah! Monkeystyle!
Intussen, voor ik de tweede afsaling begon, waren de toeschouwers ook gearriveerd en stonden ze beneden te filmen. "Doe eens voorzichtig man" "oh daar gaat ze" "die is idioot" grappig om nadien de mensen hun reacties te horen op video!
Al dit leuks had wel wat krachten van me gevergd, ik viel dan ook bijna om van de honger! Die avond hadden ik en Jules bij Ginger gereserveerd voor hun allereerste Indisch buffet. Het terras buiten werd helemaal in Indische stijl bekleed, de bediening was in traditionele klederdracht en het eten was overheerlijk! De tafels waren allemaal gedekt voor 6p, dus met ons tweetjes ergens apart zitten, was geen optie. We werden bij een ouder koppel aan tafel geplaatst en dat was het begin van een hele interessante en gezellige avond!
We leerde de super sympatieke Louise en haar echtgenoot Paul kennen. We praatten over reizen, over onze families, over het eiland en ten slotte werden we uitgenodigd voor een drankje bij Mundo Bizarro iets verderop in de straat. Op zaterdagavond speelt er in bijna elke bar op de Pietermaai een liveband. Bij Mundo Bizarro werd er latino muziek gespeeld, ideaal om de salsamoves nog eens te oefenen! Merengue passeerde soms ook de revue.
Het was vooral prachtig om Louise en Paul samen te zien dansen. De passie waarmee ze de dans brachten was inspirerend en deed ons een beetje wegdromen.
Heerlijk toch om zo de dag af te sluiten.
Next: dagje chillen aan de Sint Jorisbaai
Labels: adventure, Curacao, food, music
