Jezelf iets doen geloven is één zaak, erin blijven geloven een andere...
Aangezien mijn poging tot aankoop van een vierwieler grandioos mislukt is (de verkoper heeft die doodleuk aan iemand anders verkocht), ging ik dat als een teken beschouwen en het bij mijn tweewieler houden. Ik zag het dan maar alsof ik het noodzakelijke aan het nuttige koppelde (lees: geen andere keuze hebben dan overal naartoe te trappen, maar tegelijkertijd aan je conditie en figuur werken - en neen, aangenaam is het in dit klimaat niet).
Gisteren sprong ik dus vastberaden de vélo op en trapte ik steevast richting strand. Een beetje zonnen, een beetje duikopleiding regelen, een beetje solliciteren, terrasje doen; je kent dat wel. Later op de namiddag had ik een afspraak met een viendin om haar auto te bekijken, die ze nog graag kwijt wilde voor haar terugkeer richting België. Op dat moment dacht ik nog: "Ach, een auto is misschien toch een zotte kost aangezien ik nog geen inkomen heb en zo erg is dat fietsen nu toch ook weer niet..." [cfr. de eerste regel]
Ik dacht het even slim aan te pakken en onderweg naar huis de hoofdbaan te mijden. Ik nam binnenwegen en kleine paadjes, door de wijken, ver van de hoofdbaan. Zo zie ik nog wat van de lokale architectuur. Deze trip leerde me dat Arubanen in de wijken vaak een waakhond nemen. Omheiningen plaatsen is hier een overbodige luxe, misschien zodat de buren ook wat van de waakkunsten van hun viervoeter kunnen genieten. Hoewel je dit op zo'n klein eiland - met zo'n kleine afstanden! - niet zou verwachten, rijdt iedereen hier met de wagen. Fietsers zie je hier amper rondrijden; alleen zotten doen dat. (Waak-)Honden zijn .fietsers dus ook niet gewend... Ik heb die trip naar huis tweemaal voor m'n leven gefietst, man!!
Geen haar op m'n hoofd dat er nadien nog aan dacht om van de hoofdbanen af te wijken. Dan trotseer ik nog liever de zotte en zatte bestuurders, dan de bijtgrage (straat)honden. Ik ben meteen bij de Chinees om de hoek gestopt voor fietslichten. Niet dat ik nachtelijke fietstochten plan te ondernemen, maar hier is het om 7pm al donker! Zelfs de weg terug naar huis van de fitness moet ik al in het donker doen...visibiliteit is dus geen overbodige luxe!
Na wikken en wegen en meermaals van gedacht te veranderen, wat ik zo goed kan, ben ik met de vriendin in kwestie tot een regeling kunnen komen zodat het voor beiden een win-win situatie is op gebied van mobiliteit. Vanaf overmorgen ben ik de trotse lener van een Oldsmobile. Letterlijk en figuurlijk. Het ding heeft geen middenspiegel meer, de ramen staan open en gaan niet meer dicht, roestgaten hier en daar,...maar het heeft een radio en het rijdt nog verdomd goed.
Het ziet er zo wat uit als deze, maar dan nog meer retro :)
Ik zie me al door Palm Beach cruisen, radio loeihard, het enige dat ie nog zou moeten doen is zo op en neer wippen ˜˜˜
Labels: Aruba, transportation