Aruba - hallelujah, ik kan zonder zorgen rondrijden

Maar het is een noodzakelijk kwaad waar ik door moet...de Oldsmobile. Ik had de eerste regelingen reeds getroffen voor ik naar Curacao vertrok, maar volledig in orde was 'the car' nog niet. Inschrijving op mijn naam was al in orde, maar de verzekering en nummerplaat nog niet. 

Zoals jullie dit intussen ook al door hebben, gaat alles hier veel trager dan bij ons. Ik merk aan mezelf dat ik hier ook al ietsje lakser in ben geworden. "Wat vandaag niet gebeurt, doe ik toch gewoon morgen of overmorgen..." 

Waar ik me nog wél steeds aan erger is het feit dat administratieve diensten hier heel traag en inefficiënt geregeld zijn. Er is dus nog werk aan de winkel. Wellicht langs beide kanten als het tussen mij en Aruba moet blijven klikken. Aan mijn vergeetachtigheid moet ook nog gewerkt worden, al vrees ik dat dát een verloren zaak is. #zelfkennisisbeginvanallewijsheid

"Mag ik even jouw inschrijvingsdocumenten en je rijbewijs zien?" #fuck

Rijbewijs ligt veilig in m'n slaapkamer weggeborgen, Mevrouw. 

"Dan moet je later even terugkomen" 

$\*%¥£?•\|&@aarrggh

Honderdduizend papieren en stempels en fotokopies en nog eens stempels en 5 keer de gang op en neer wandelen met m'n papieren, de trap op, kantoortje weer binnen, weer enkele stempels,...

Een half uur later waren mijn 4 papieren klaar en kon ik richting de belastingsdienst rijden om mijn nummerplaat te gaan halen.

Volle wachtzaal. Ik kan mijn ergernis nog steeds beheersen en ben in m'n hoofd aan't denken aan de hangmat waar ik later mijn siësta in zal houden.

Ik word naar het gebouw ernaast gestuurd, waar ik mijn nummerplaat kan gaan ophalen.

De man achter de balie loopt door zijn rayons, komt met lege handen terug en vraagt: "nieuwe nummerplaat?" "Uhu"

Dan loopt die weer zoeken en vervolgens gaat die z'n collega erbij halen. Dan gaan ze samen aan een bureau staan, beide gebukt over mijn papieren. Er worden enkele telefoontjes gepleegd. Ik word naar een stoel verwezen om even te wachten. Er is een probleem. *zucht* 

Ach, laat ik dan in één van mijn e-books beginnen lezen om de tijd te doden. #stillzen 

Even later word ik er weer bij geroepen en deze keer mag ik achter de balie komen. De collega gaat me uitleggen wat er mis is: "Juffrouw, er is een fout gebeurd. Wij hebben jouw nummerplaat per ongeluk aan iemand anders gegeven. Wij gaan nu proberen die persoon te bellen om die terug te brengen. Ga even zitten."

...

Mijn nummerplaat blijkt dan uiteindelijk onvindbaar. Ik word weer doorverwezen naar de belastingsdienst om een nieuwe nummerplaat toegewezen te krijgen. "En kom nadien terug hierheen voor jouw nieuwe nummerplaat."

Allemaal goed en wel, alles gebeurt nog steeds met de glimlach. Ik krijg wel honger, ben van 6.30u op en 't is stilaan bijna middag... #hongerigevrouwenwordenchagrijnig

Eind goed al goed - denk ik - ik heb m'n nieuwe nummerplaat EINDELIJK! "Oh, je moet nog wel even weer naar de verzekeringsmaatschappij om de nummerplaat in je polis aan te passen. [oh dear God, kan hier nu eens niets via telefoon of e-mail geregeld worden?!]

Weer de hele papperassenwinkel, stempels en ge-ijsbeer...

"Ok, dat is dan nog 6 gulden" "saywhat?!" 

Het gaat me niet om de luttele €3 ofzo, maar na een ganse lange voormiddag rondrijden, van hut naar her gestuurd worden, omwille van een domme fout van een overheidsfunctionaris, moet ik bij betalen voor de wijziging van mijn polis. Ik vroeg beleefd - doch met een lang gezicht (wegens de knorrende maag) - of ze die 6 gulden niet ff aan het belastingskantoor kon vragen. De ijsbeer kon er niet om lachen. Ik had wel bijna de slappe lach, van miserie dan wel.

Achja zo zie je maar weer hoe je een halve dag kan verprutsen. Intussen is m'n buikje gevuld, ben ik weer helemaal zen en lig ik in mijn hangmat.

Op de jobmarkt is er nog tal van spannends aan het gebeuren, maar ik wil het niet jinxen, dus vertel ik het pas als het werkelijk doorgaat!