Sjeezes, wat is een jaar kort! Het lijkt wel gisteren dat ik op Schiphol stond met mijn 2 grote tassen, klaar voor een jaar vol avontuur, nieuwe ervaringen, mensen, culturen en zelfreflectie. Hier zit ik nu dan, achter mijn tablet, in Leuven, te bekomen van de hectiek van verhuizen, poetsen en de o zoveel spullen te sorteren.
Op dat jaar heb ik geleerd om met heel weinig tevreden te zijn. Dit was wel een leerproces, moet ik toegeven. Ik ben vertrokken met 2 grote tassen, waarvan eentje weer richting België gegaan is voor mijn vertrek richting Zuid-Amerika. Ik herinner me nog het gesleur van een bijna 20kg zware backpack doorheen Colombia en Peru. De vreugde was groot wanneer ik mijn ticket naar huis had geboekt met Kerst. Naast de kostbare tijd met de familie en vrienden, kon ik de helft van mijn spullen thuis droppen en alweer lichter vertrekken. In Azië zou het toch overal warm - lees heet - weer zijn... Van bijna 20kg naar 16kg. Beter, maar nog niet goed genoeg. Er was nog steeds ruimte voor verbetering... Een tweede lading heb ik kunnen lossen tussen Sri Lanka en India. Dan ben ik ook weer even over huis geweest, op familiebezoek, en ben ik met 13kg richting India vertrokken. Samen met die kilo's bagage liet ik ook telkens een hele hoop andere dingen achter of verloor ik ze onderweg. Zorgen, twijfels, stress - mocht die toch nog ergens in één of andere cel aanwezig zijn, al wat vroeger zwaar woog in feite. En ik kan je vertellen dat na een maand yoga training in India ik lichter als ooit tevoren ben teruggekomen (afgezien van de weer 20kg zware backpack vol souvenirs).
Ik moet eerlijk toegeven dat ik eerst niet veel zin had om terug te keren. Steeds een dubbel gevoel dat me dilemma's bezorgde. Ik had namelijk de kans om terug te keren naar paradijselijk Aruba en daar mijn dagen slijten met zand tussen de tenen. Een leven op flipflops. Ik ben helemaal gek dat ik daar nu niet zit en koos voor druilerig België, hoor ik je denken. Misschien ga ik me dat binnenkort ook afvragen, wie zal het zeggen? Op dit moment had ik nood aan een wat meer gematigd klimaat: eens een keertje niet zweten en lagen zonnemelk smeren of niet kunnen slapen door de hitte. Eens een snee paardenbrood met jonge kaas eten. De gezellige avonden met vriendinnen. Lopen. Een tas warme chocomelk in de zetel onder een dekentje en een goed boek. Zo van die dingen. Kleine dingen, die toch groot worden als je ze niet hebt. Een last but not least: familie en moedersknuffels en -zorgen als ik eens flauw wil doen of moe ben.
Je zal misschien denken dat de wereld rondreizen enkel rozengeur en manenschijn is. Soms wel ja. Maar het is verdomd vermoeiend ook. Telkens weer die rugzak pakken en de tuktuk, bus, trein of vliegtuig in. Telkens weer een ander oncomfortabel bed. Telkens weer zoeken naar een slaapplek of naar eten. Telkens weer dezelfde gesprekken: waar kom jij vandaag? Waar ben je al geweest? Waar ga jij nu naartoe?
Soms trok ik me al eens terug in m'n stapelbed om te ontsnappen aan de drukte. Dat dit uiteraard niet opweegt tegen alle geweldige dingen die ik meegemaakt heb, de interessante en leuke mensen die ik ontmoet en mee gereisd heb, de wondermooie plaatsen die ik heb kunnen bezoeken; dat geef ik je wél zwart op wit.
Tijdens zo'n reis hoor je dingen te leren over de wereld, maar ook over jezelf. Je hoort nieuwe ideeën te ontwikkelen, misschien zelfs een nieuwe levensvisie. Je hoort wijzer terug te komen, je hoort te groeien en je te verrijken. Daar durf ik volmodig 'JA' op te zeggen. Ik ben anders, ik denk anders, ik voel me anders en ik wil een ander leven dan voordien. Geen drastische wijzigingen, maar kleine dingen met grote impact. Ik ben op Aruba met yoga begonnen en dit was een leidraad doorheen mijn ganse reis; ik heb gemediteerd; ik heb lessen geleerd en ik ben als 'flexitariër' teruggekomen. In gans Azië geen stukje vlees aangeraakt. Doch, ik durf me nog geen vegetariër noemen, want ik moet leren omgaan met sociale kwesties. Uit beleefdheid zal ik misschien nog wel eens een uitspatting hebben. Maar ach, Rome was ook niet op één dag gebouwd, he? Maar dit zijn zaken die ik nu thuis wel verder kan ontwikkelen. Continuous improvement.
Binnen een week start ik mijn professionele leven ook weer op. Een nieuw bedrijf, nieuwe (en ook nog oude) collega's, een nieuwe functie, een nieuwe manager, een nieuwe locatie. Spannend! En waarschijnlijk ook een uitdaging om dat evenwicht, dat ik bereikt heb in het voorbije jaar, te behouden. Mijn nieuwe job was voor mij een teken dat ik op dit moment hier hoor te zijn. Ergens diep vanbinnen zat er toch nog een tikkeltje twijfel of dit het wel ging zijn, maar deze kans beschouw ik als een teken. Sinds het afstuderen, had ik graag een marketing job gehad, maar het lot heeft het anders gewild. Gelukkig dat het zo gelopen is, want als ik van de eerste keer mijn droomjob had gevonden, dan zou ik alle keuzes die ik in het verleden gemaakt heb, niet gemaakt hebben en dat was dit allemaal wellicht nooit gebeurd. Nou, dat ik nu mijn droomjob gevonden heb, dat weet ik ook niet. Dat valt af te wachten. De vreugde en enthousiasme om mijn tanden erin vast te bijten is wel groot. Een goed teken lijkt me.
Nou, blij jullie allen weer te zien. I'm back, but probably not staying.
We weten allemaal dat ik in Italië oud word hè. Maar vanavond supporter ik nog wel voor de Belgen!
Ciao!